Door de ogen van een bezoeker.

De foto's van de Blauwe Schuit-middag zijn al te zien op dit blog. Om niet steeds mijn eigen mening te geven, heb ik één van de aanwezigen gevraagd zijn verhaal van de middag te vertellen. Dit is het:


De Blauwe Schuit vaart uit

Op een zonnige zaterdagmiddag in april opende de Vredeskerk haar deuren voor een kleine honderd belangstellenden, die gehoor hadden gegeven aan de uitnodiging van het Cultuurhistorisch Centrum Oldambt (CHC) om te komen luisteren naar het verhaal van de verzetsgroep De Blauwe Schuit.

Marianne Kruijswijk, streekarchivaris CHC heette iedereen hartelijk welkom en toonde zich blij verrast dat, ondanks het mooie voorjaarsweer, zovelen de weg naar de kerk aan de Burgemeester Venemastraat in Winschoten hadden gevonden. Na het openingswoord werd een zeer interessant en gevarieerd programma het publiek geboden.

Het begon met een informatieve docufilm over De Blauwe Schuit en over de oorlogservaringen in Winschoten, die door het CHC in co-productie met RTV Blauwe Stad werd gemaakt. De kenner bij uitstek van deze donkere periode in onze geschiedenis Henk Strating, vertelde over de bezetting van de stad en het vijandig juk dat jaren moest worden getorst. Jan Henk Hamoen, die een promotieonderzoek deed naar De Blauwe Schuit en daarover een fraai boek schreef, verhaalde in de film uitgebreid over de activiteiten van deze bijzondere verzetsgroep. Met historische teksten kunstzinnig verluchtigd door de druksels van Hendrik Werkman werd door de Blauwe Schuit op subtiele maar onmiskenbare wijze de bezetter gehekeld. Initiatiefnemer en drijvende kracht achter De Blauwe Schuit was dominee August Henkels van de Vredeskerk, trouw ter zijde gestaan door Adri Buning en Ate Zuidhof.

In het spoor van De Blauwe Schuit droegen leerlingen van het Dollard College een aantal gedichten voor, dat in het kader van hun project “Hoop en Vrijheid” was geschreven. Prominent op de achtergrond waren de door de leerlingen zelf ontworpen druksels geëxposeerd die hun gedichten een extra dimensie gaven.

Gedurende de pauze bestond de gelegenheid in gesprek te gaan met Jan Henk Hamoen en Henk Strating. Verder gaf Dik Voorthuis een presentatie van druktechnieken die door Hendrik Werkman toenmaals werden gebezigd. Van deze mogelijkheid tot informeel contact werd door de aanwezigen intensief en geanimeerd gebruik gemaakt.

Na de onderbreking werd het programma vervolgd met muziek en zang. Met Mineke Potgieser achter de piano en met zang van Eppe Bodde werden op imposante wijze liederen ten gehore gebracht. Vele op tekst van Saul van Messel en gearrangeerd door Ellen Dijkhuizen. Bert Smit sprak de verbindende teksten. Tot besluit vertolkte Eppe Bodde onnavolgbaar het Lied van de achttien doden, geschreven door Jan Campert. Een zeer indrukwekkend besluit van een boeiende middag over een dappere verzetsgroep die gelukkig aan de vergetelheid is ontrukt.

Wil van der Lelie